BEELDSCHOON

De ene mens is de andere niet. Er zijn verschillen, grote, kleine, vrolijk, treurig, en wat niet meer. Je hoeft maar op een terras te zitten en kijken wat er allemaal langs loopt, die verscheidenheid, het blijft boeien. Je kunt ook wandelen in een park, of wat slenteren in Sûnenz, en fantaseren dat dit een overdekt park is, met winkels en al, en alles rolstoel vriendelijk. Al met al een prachtig pand, je kunt de eisen zo gek niet verzinnen of ze voldoen er aan. Na binnenkomst links af en dan op het eind, waar de apotheek is, een ruimte met een aantal koppen van terra cotta. Hoofden van mensen, wie hebben daar model voor gestaan? De variatie is groot, één vrouw en mannen. Allemaal gezichten met een duidelijke scherp geboetseerde expressie, en niet één onvriendelijk. Hoe groot of hoe klein zo’n neus ook mag zijn, het straalt één en al gemoedelijkheid uit. Een aimabele man, met een dominante neus, een neus die wel degelijk uitmaakt van het gezicht. Zo’n man had mijn opa mogen zijn, mits die neus niet erfelijk is. Koppen van aardige mensen dus, maar bij een paar werkstukken werd het abstract, dan blijven aardig en onaardig neutraal, de expressie is niet te duiden, maar ze boeien wel. Voeg daarbij de twee prachtige werkstukken in hout, en Sûnenz is een museum geworden. En dat in een pand waar het museum jaloers op kan zijn.

Al dat moois, die kunst, staat in een sobere ruimte, met nog wat aquarellen aan de wand. Anoniem, we weten niet wie wat heeft gemaakt. We vonden geen aanwijzing tussen al die folders waar Sûnenz zo ongeveer mee is behangen. Onbekend maakt des te meer bemind. En siert het enigma dat mens heet. Het vastleggen van een gezichtsuitdrukking zoals hier in terra cotta is gedaan verdient toch een fraaiere opstelling.

Hommo Hof